Αδιάφορα …

Mπορείς απλά να κάθεσαι και να παρατηρείς.
Μια ζωή όλο και πιο ξένη.
Όλο και λιγότερο δική σου.

Μπορείς να μην εμπλακείς καθόλου.
Να μη σε νοιάζει.

Έτσι κι αλλιώς το ακούς πια κάθε μέρα.

Κυνηγημένοι άνθρωποι από τον πόλεμο και τις βόμβες.
Πρόσφυγες ή μετανάστες ή κάπως αλλιώς. Το λένε με διαφορες λέξεις.
Σε βάρκες πλαστικές κάτω από την απειλή όπλων, μέσα στο πέλαγος με 8 μποφώρ.
Κι ύστερα πεταμένοι στα βράχια. Με πορτοκαλί σωσίβιο ή χωρίς.
Κι ύστερα κι άλλοι κι άλλοι… πνιγμένοι.

Κι αυτή την εβδομάδα πόσοι;
30; 40; 50;
Λίγο περισσότεροι; Λίγο λιγότεροι;

Και σήμερα κι άλλοι…
Στο Φαρμακονήσι και τη Σάμο.

Και πριν 2-3 μέρες στη Λέσβο περισσότεροι.

Κοιμάσαι με μια τραγωδία, ξυπνάς με μιαν ακόμη.

Μπορείς να μην μπεις στον κόπο να στενοχωρηθείς.
Να μην σκεφτείς καν ποιος κάνει το έγκλημα.

‘Αλλοι 12 νεκροί σήμερα.
Συνηθισμένα πράματα πια.

Κυριακή με λίγο ήλιο.

Να πας για καφέ;

Η μηπως για ψώνια; Είναι ανοιχτά και τα μαγαζιά σήμερα.

“Άνθρωποι” τρέχουν στο κέντρο να δουν τα αξιοθέατα και τις βιτρίνες.
 Να δουν ανθρώπους πίσω από τους πάγκους που δεν πάνε για καφε.
 Που δουλεύουν κυριακάτικα.

Μπορείς να μη νοιαστείς.

Μέχρι να γίνεις κι εσυ κυνηγημένος.
Μέχρι να γίνεις κι εσυ αξιοθέατο.

Σαν έργο στην τηλεόραση.
Σαν να μην είναι ούτε λίγο η δική σου ζωή.

Μπορείς απλά να κάθεσαι και να παρατηρείς.
Αδιάφορα…

Σαν σκλάβος.

Γιώργος Σαρρής